Przez cztery miesiące była świadkiem brutalnych napadów, dramatycznych ucieczek i śmiertelnych strzelanin, które na zawsze odmieniły jej los. Choć nie była zatwardziałą przestępczynią, jej miłość do Bucka Barrowa wciągnęła ją w świat, z którego niewielu wychodziło żywych lub wolnych.
Wejście do świata przestępczego
Blanche Barrow, urodzona jako Bennie Iva Caldwell 1 stycznia 1911 roku w Garvin w Oklahomie, była jedynym dzieckiem Matthew Fontaina Caldwella i Lillian Bell Pond. Jej dzieciństwo naznaczone było rozstaniem rodziców – wychowywał ją ojciec, pracujący jako drwal, rolnik i okazjonalny kaznodzieja. Relacje z matką były napięte, co miało wpływ na dalsze wybory Blanche.
W wieku 17 lat została zmuszona do małżeństwa z dużo starszym Johnem Callowayem, które okazało się dramatycznie nieudane i pełne przemocy. Uciekając przed mężem, trafiła do Dallas, gdzie jej los miał się odmienić na zawsze.
W listopadzie 1929 roku, ukrywając się przed Callowayem, Blanche poznała Bucka Barrowa – starszego brata Clyde’a, już wtedy znanego przestępcy. Między Blanche a Buckiem szybko narodziło się uczucie, które zadecydowało o jej przyszłości.
Kilka dni po ich spotkaniu Buck został aresztowany za włamanie i skazany na cztery lata więzienia. W marcu 1930 roku uciekł z więzienia, a Blanche pomogła mu się ukrywać. W lipcu 1931 roku, po uzyskaniu rozwodu z Callowayem, poślubiła Bucka w Oklahomie. To właśnie ona, wraz z rodziną Barrowów, przekonała go, by dobrowolnie wrócił do więzienia i odbył resztę kary. Buck został zwolniony warunkowo w marcu 1933 roku, co otworzyło nowy rozdział w ich życiu.
Początek życia z gangiem
Po wyjściu Bucka z więzienia, para dołączyła do Clyde’a Barrowa, Bonnie Parker i W.D. Jonesa w Joplin w stanie Missouri. Clyde, już wtedy poszukiwany za liczne napady i morderstwa, wciągnął brata w kolejne przestępstwa. Blanche nie chciała brać udziału w życiu przestępczym, ale miłość do Bucka i obawa przed utratą męża sprawiły, że zgodziła się towarzyszyć mu podczas „krótkiego urlopu” z gangiem.
Szybko okazało się, że nie ma odwrotu – już 13 kwietnia 1933 roku w Joplin doszło do pierwszej strzelaniny, w której zginęło dwóch policjantów. Blanche, choć nie używała broni, została oficjalnie powiązana z gangiem, gdy w opuszczonym mieszkaniu znaleziono jej dokumenty i zdjęcia.
Latem 1933 roku gang ukrywał się w Red Crown Tourist Court w Platte City w stanie Missouri. 20 lipca, po doniesieniu o podejrzanym samochodzie, policja otoczyła motel. W strzelaninie Buck został ciężko ranny w głowę, a Blanche została trafiona odłamkami szkła z rozbitego okna, co trwale oślepiło ją na lewe oko.
Mimo obrażeń, Blanche pomogła Clyde’owi wyciągnąć Bucka z linii ognia i uciec z miejsca ataku. Ucieczka była jednak tylko chwilowa – już kilka dni później, 24 lipca, w Dexfield Park w stanie Iowa, gang został ponownie otoczony. Buck został śmiertelnie ranny, a Blanche aresztowana przez lokalnych mieszkańców i policję.
Więzienie i utrata męża
Po schwytaniu Blanche została przewieziona do Platte City, gdzie była przesłuchiwana przez lokalnych śledczych oraz samego J. Edgara Hoovera, szefa FBI. Pomimo nacisków i gróźb – w tym groźby wydłubania zdrowego oka – Blanche odmówiła wydania informacji o miejscu pobytu Bonnie i Clyde’a.
Jej lojalność wobec Bucka była niezachwiana, nawet po jego śmierci 29 lipca 1933 roku w. Oskarżona o próbę zabójstwa szeryfa Coffeya została skazana na 10 lat więzienia w Missouri State Penitentiary. Odsiedziała sześć lat, wykazując się wzorowym zachowaniem.
Nowe życie
Po zwolnieniu warunkowym w 1939 roku Blanche wróciła do Dallas, gdzie zajmowała się chorym ojcem. W 1940 roku poślubiła Eddiego Frasure’a, z którym żyła spokojnie aż do jego śmierci w 1969 roku. Blanche pracowała jako dyspozytorka taksówek i kosmetyczka, starając się żyć z dala od medialnego rozgłosu.
Przez całe życie musiała jednak regularnie meldować się władzom i uzyskiwać zgodę na każdą zmianę miejsca zamieszkania czy zawarcie nowego małżeństwa. Mimo prób ukrycia swojej przeszłości, jej nazwisko na zawsze pozostało związane z gangiem Barrowa.
W odróżnieniu od Bonnie i Clyde’a, którzy zginęli w zasadzce w maju 1934 roku, Blanche dożyła sędziwego wieku. W latach 60. i 70. dzieliła się swoją historią z badaczami i dziennikarzami, a jej wspomnienia zostały opublikowane pośmiertnie w książce „My Life with Bonnie and Clyde”.
Blanche krytykowała swój filmowy wizerunek w głośnym filmie „Bonnie i Clyde” z 1967 roku, gdzie zagrała ją Estelle Parsons (nagrodzona Oscarem). Uważała, że przedstawiono ją jako histeryczkę i osobę niezdolną do samodzielnego działania, co nie oddawało prawdy o jej charakterze.
Blanche Barrow zmarła na raka w wieku 77 lat, 24 grudnia 1988 roku w Dallas. Została pochowana pod nazwiskiem Blanche B. Frasure.
