Szwedzka artystka zdobyła międzynarodowe uznanie za obrazy zorzy polarnej i krajobrazów arktycznych, a wcześniej projektowała setki witraży do najważniejszych budynków Sztokholmu. Anna Boberg zmieniała kierunki swojej twórczości od sztuki dekoracyjnej przez malarstwo olejne po hodowlę owiec na farmie. Jej fascynacja Lofotami zaowocowała ponad dwustu pięćdziesięcioma dziełami inspirowanymi norweskimi krajobrazami.
Edukacja i początki w sztuce użytkowej
Anna Sofia Pettersson przyszła na świat w Malmö w czerwcu 1864 roku. Ukończyła Państwową Szkołę Sztuki Zastosowanej w Sztokholmie i pracowała jako asystentka w pracowni dekoracyjnej. W 1892 roku podjęła studia malarstwa u Aleksandra Ekholma i ukończyła akademię sztuk pięknych.
Tego samego roku poślubiła Fredrika Boberga, architekta projektującego znaczące budynki stolicy, w tym dom uznany za zabytek stulecie później. Małżeństwo artystów wspierało się wzajemnie w karierach twórczych. Lata dziewięćdziesiąte XIX wieku przyniosły jej rozwój w dziedzinie projektowania witraży dla prestiżowych instytucji.
Projekty witrażowe dla kluczowych budowli
W 1895 roku stworzyła kolekcję ponad sześciuset witraży do sztokholmskiej katedry. Rok później zaprojektowała witraże dla Rady Miejskiej Sztokholmu. W 1900 roku jej projekty zdobiły siedzibę Banku Szwedzkiego, a rok później zasiadała w jury konkursu witrażowego dla miejskich władz.
Praca nad witrażami zapewniła jej rozpoznawalność w środowisku artystycznym i pozycję zawodową. Wykonywała zarówno projekty, jak i nadzór nad realizacją skomplikowanych kompozycji. Kariera witrażysty przyniosła stabilność finansową i prestiż w świecie sztuki użytkowej.
Odkrycie Lofotów i zmiana kierunku
W 1898 roku wraz z mężem odbyła podróż na norweskie Lofoty i zobaczyła zorzę polarną. Krajobraz tak ją zafascynował, że rok później para kupiła domek w Reine w dolinie Sørvågen. Później wybudowali tam większą posiadłość nazwaną Ferie, która stała się ich letnią rezydencją.
W 1900 roku porzuciła karierę witrażysty, by skupić się na malarstwie olejnym przedstawiającym arktyczne pejzaże. W latach 1901-1908 oraz 1913-1914 regularnie powracała na wyspy wraz z mężem. Coroczne pobyty pozwalały jej studiować zmieniające się światło polarnych regionów i dokumentować surowe piękno północy.
Międzynarodowy sukces i uznanie krytyki
Serie Lofotów objęła ponad dwieście pięćdziesiąt obrazów ukazujących zorze, granitowe formacje, morze i zimowe krajobrazy. W 1901 roku minister kultury zaprosił ją do wystawienia dzieła w paryskim Salonie des Artistes Français. Jej obraz zorzy polarnej uznano za jedno z dwunastu najlepszych dzieł tej edycji.
W latach 1902-1930 prezentowała prace w Paryżu, Berlinie, Rzymie, Sztokholmie i Londynie. Uczestniczyła również w wystawach międzynarodowych, w tym w Kolumbii Brytyjskiej. Krytycy doceniali jej umiejętność uchwycenia niezwykłego światła północnych szerokości geograficznych i dramatyzmu arktycznego pejzażu.
Witraże inspirowane fotografiami z Norwegii
W 1902 roku rozpoczęła tworzenie witraży na podstawie własnych fotografii i szkiców z Lofotów. Wykorzystywała motywy zorzy polarnej przeniesione na szkło. W 1905 roku za pośrednictwem znajomych z firmy zegarmistrzowskiej jej witraże zainstalowano w muzeum uniwersyteckim w Oksfordzie.
W 1910 roku kolejne witraże trafiły do muzeum historycznego w Londynie oraz do instytucji szwedzkich w Sztokholmie i Göteborgu. Połączenie doświadczenia z lat dziewięćdziesiątych z inspiracjami norweskimi stworzyło unikalny styl. Te prace łączyły technikę rzemiosła z artystyczną wizją arktycznych krajobrazów.
Życie na farmie i nowe tematy
W 1925 roku małżonkowie kupili farmę Kvarnbo pod Sztokholmem, gdzie Anna rozwinęła działalność jako gospodyni i hodowczyni owiec. Przez dekadę prowadziła gospodarstwo rolne, łącząc pracę na ziemi z malarstwem. Jej obrazy z tego okresu przedstawiały szwedzkie pastwiska, chaty i jeziora, odbiegając od wcześniejszych arktycznych tematów.
W 1930 roku retrospektywna wystawa w Sztokholmie pokazała sto trzydzieści jej dzieł, w tym dwadzieścia pięć z serii Lofotów. Tego samego roku zakończyła oficjalną karierę malarską w wieku sześćdziesięciu sześciu lat. Kontynuowała jednak tworzenie w domu, malując rodzinne sceny i krajobrazy z gospodarstwa.
Ostatnie lata i sprzedaż kolekcji
Mąż Fredrik zmarł w 1935 roku i został pochowany na farmie. Rok później Anna zwróciła się do kolekcjonera z prośbą o pomoc w sprzedaży stu obrazów z serii Lofotów, co zakończyło się sukcesem. W 1937 roku zainicjowała zbiórkę funduszy na przebudowę kościoła Kristina w Sztokholmie.
W 1938 roku ukończyła ostatnie witraże, które zainstalowano w sztokholmskim kościele dwa lata później. Zmarła w 1935 roku w Sztokholmie w wieku siedemdziesięciu trzech lat. Jej spuścizna obejmuje setki obrazów i witraży rozproszonych w kolekcjach muzealnych i prywatnych w Europie.
